Wie

Dankbaar knikte de reiziger de herbergierster toe. Hij strekte zijn vermoeide benen en keek om zich heen. De sfeer was aangenaam, kabbelend bijna. Terwijl hij op de maaltijd wachtte, voelde hij, dat hij hier moest zijn.

Mijn naam is Annemarie van den Brink. Samen met mijn lief en onze twee dochters woon ik in Zutphen.

Alhoewel ik van kleins af aan wist dat ik met kinderen wilde werken, wist ik niet hoe dat eruit zou zien. Als je me vijf jaar geleden zou hebben gezegd dat ik helende verhalen voor kinderen (laat staan voor volwassenen) zou schrijven, zou ik je heel hard hebben uitgelachen.

In 1971 ben ik geboren als derde kind in een liefdevol gezin. Ik groeide op in een dorp. Halverwege de middelbare school, ben ik naar Soest verhuisd. Ik wilde hierna een opleiding doen om met kinderen te kunnen werken, maar ik kon op het HBO niet aarden. In plaats daarvan werd ik au-pair.

Ik bleef een jaar in Engeland en daarna nog twee jaar in Israël. Tussendoor hopte ik nog een beetje door Europa. Op een gegeven moment was dat genoeg. Ik ben alsnog een opleiding gaan volgen om diploma’s op zak te hebben.

Na het werken in de kinderopvang, ben ik voor mezelf begonnen. Ik ontdekte dat ik kinderen met de gave van autisme kan begeleiden in de wereld van nu. Ik tolk tussen de wereld van autisme en de wereld zoals de meeste mensen die kennen. Hetzelfde doe ik voor hoog-sensitieve kinderen.

Door de jaren heen voelde ik dat het tijd was voor verandering en verdieping, maar hoe was mij nog niet duidelijk.

Op het moment dat een dochter van een vriendin van mij intens verdrietig was, voelde ik me geraakt. Ik wilde iets voor haar doen. Ik zette mijn pen op papier en als vanzelf ontstond er een verhaal. Dit verhaal heeft een helende werking gehad op haar verdriet. Zo is het eerste verhaal geboren.

Steeds meer mensen en kinderen blijken baat te hebben bij mijn verhalen. Op het moment dat ik mijn pen op papier zet, ontvouwt zich het verhaal in beeld, geur, geluid en woorden. Zo wordt er weer een nieuw verhaal geboren.