Verhalen

Een hemelverhaal over: je eigen weg (terug)vinden, authentiek zijn, lichtkinderen.

In het begin

Het veld lag bezaaid met sterren. Er was rijkelijk mee gestrooid. Voorzichtig liepen de kinderen ertussen door. Goed oplettend ze niet aan te raken of per ongeluk om te stoten. Het waren bijzondere kinderen, deze zeven. Iedere keer gingen ze hun eigen weg. En ook ieder leven kwamen ze weer samen.

Ze wisten precies wie ze waren. Ze wisten precies wat ze kwamen doen. Ze waaierden uit als de tijd daar was. En ieder jaar verzamelden ze zich hier, op de grote vlakte, rond het vuur. Dan deelden ze in stilte alles wat geen naam mocht hebben.

Een hemelverhaal over: bestaansrecht, meebewegen met het leven, omgaan met verandering.

De mooie mol wandelde op zijn gemakje door zijn gangenstelsel. Dat deed hij iedere morgen. Hij werd wakker, verzorgde zijn slaapplek, at een dikke worm als ontbijt en ging dan op inspectie.

Een hemelverhaal voor A. die van lezen houdt. En misschien ook wel van appeltjes… Van Pie

Aan de rand van een rommelige tuin, stond een oude appelboom. Zijn takken waren grijs en groen bemost. Kromgegroeid door de vele seizoenen in de wind en de zon. Hij stond achter een halfhoog verbrokkelend muurtje. Al heel veel jaar had de oude boom de mensen langs zien wandelen. De kinderen die vroeger zijn appels hadden geplukt, kwamen nu met hun eigen kinderen langs om een appel van zijn takken te proeven. Het was een prima plek, daar achter dat muurtje.

Een hemel verhaal over: grensoverschrijding, bang zijn, je kracht ontdekken.

Egel had er geen zin in vandaag. Het was een stomme, stomme dag. Die stomme zon scheen, er groeide al stomme bladeren aan de bomen! Alsof de dag niet erger kon.

Een hemelverhaal voor Lotte, over: gescheiden ouders, loyaliteit, verdriet uiten.

Het gebeurde in de tuin. Zomaar. Wil je weten wat het was? Ik zal het je vertellen.

Het meisje zat in de tuin. Binnen in huis voelde het zo vreemd en zo raar. Ze was liever buiten. Het regende een beetje. Regen ruikt lekker. De aarde wordt lekker nat waardoor je er goed mee kan bouwen. Ze groef met haar vingers in de grond.

Een hemelverhaal over: jezelf accepteren, ik ben goed zoals ik ben.

Boven op de wolken woonde de blonde prinses. Nu hebben de meeste prinsessen lang haar. Maar deze niet. Piepkleine stekeltjes, een pluizenbol als een paardenbloem. En ook al woonde ze boven op de wolken, in een fijn kasteel, met pappa en mamma en broertjes en zusjes, echt blij was ze niet.

Een hemelverhaal over: transformatie, geopereerd worden, heling.

De kleine jonge woonde in een dorpje in een ander land. Hier ver vandaan waar het altijd warm was. Er stonden een paar hutten gemaakt van klei en echte poep van de ossen. De aarde bestond uit platgestampt geel zand. Dit was zijn thuis.

Een hemelverhaal over: rouw, verdriet, en samen.

Wist je, zei de kleine jongen, terwijl zijn hand zich in die van zijn oma nestelde, wist je dat de aarde uit heel veel zand bestaat?

Een hemelverhaal over: precies goed zijn zoals je bent, gezien worden, zelfacceptatie.

Het was in een land hier ver vandaan. In een land hier zo ver vandaan, dat niemand eigenlijk zeker wist of het wel bestond. De geleerden hadden erover gelezen in hun oude geschriften, maar konden deze niet geheel en al ontcijferen. Een land hier zo ver vandaan dat het voor het blote oog niet zichtbaar was. Een land waar dorre droogte en hemelse buien elkaar afwisselde als de huid van de slang. Een land waar ieder kind wel eens van droomde. Wetend dat het bestond.

Een hemel’gedicht’ over: je plek innemen, lid zijn van de groep, veilig voelen.

Kataklop kataklop, in galop. In volle gang, ramde de ram,

zijn hoorns in het lam.

Dat bosje tijm, dat ik net wou.

Dat is van mij, dus niet van jou.